Сладост непринудена.
Защото то не може да скрие себе си.
То винаги е такова, каквото е. Като дете.
Не се прави на по-умно, на по-мъдро, на по-красиво и не го вълнува нищо друго, освен да живее сега.
Ние хората се взимаме прекалено насериозно. Винаги ни се иска да сме повече от това, което сме и забравяме да се радваме на мига. Премисляме повече от достатъчно и чувстваме по-малко от необходимото. Сякаш винаги филтрираме себе си. Така живеенето ни се изплъзва.
Прекарваме прекалено много време в главите си - в спомените за миналото и мечтите за бъдещето, а животът е единствено СЕГА.
Макар да се намираме на най-висшето еволюционно стъпало, имаме какво да учим от тези, които са преди нас.
Коментари
Публикуване на коментар
Какво мислиш? : )